همانطور که پیش تر در مقاله مروری بر تاریخچه پرینتر سه بعدی اشاره شد، FDM یکی از انواع پرینترهای سه بعدی است که از طریق ذوب کردن پلاستیک و اکسترود مذاب و انجماد اهسته منجر به تشکیل لایه ها میشود.
حال در این مقاله قصد داریم به جزییات بیشتری از این گروه از پرینترهای سه بعدی بپردازیم.
اگر علاقمند به دنیای پرینترهای سه بعدی هستید، این مقاله را تا انتها دنبال کنید.
یکی از رایج ترین روش های چاپ سه بعدی، استفاده از روش مدل سازی از طریق رسوب مذاب یا به اصطلاح انگلیسی Fused Deposition Modeling یا به اختصار FDM است.
در روش FDM یک رشته ترموپلاستیک ذوب شده و سپس اکسترود می شود تا یک لایه را تشکیل دهد و استفاده از همین ترموپلاست ها موجب می شود که روش FDM نسبت به روش SLA که از فتوپلیمر استفاده میشود و در مقاله پرینترهای سه بعدی استریولیتوگرافی راجب آن صحبت کردیم، قوی تر باشد.
اصول کار با پرینترهای سه بعدی FDM آسان و مقرون بصرفه است و از طرفی دیگر یکی از محبوب ترین روش های چاپ سه بعدی است. در این روش می توان محصول نهایی تولید کرد مانند لگو، چرخ دنده های پلاستیکی و … .
در چاپگرهای سه بعدی FDM، رزولوشن وابسته به فاکتورهایی چون سایز و اندازه نازل، دقت و سرعت حرکت اکسترودر و فیلامنت است و می توان گفت که حداگثر رزولوشن 50 میکرون است.
اگر دقت را در پرینترهای سه بعدی FDM مد نظر دارید، باید میزان مصرف مواد و زمان ساخت را افزایش دهید.
و از دیگر تفاوت های پرینتر سه بعدی FDM و SLA رزولوشن هست که در پرینترهای سه بعدی SLA دقت و رزولوشن بیشتر از FDM است.
البته باید یاداور شد که در بعضی از مدل های پرینترهای سه بعدی FDM از فن های خنک کننده در کنار نازل استفاده شده است که به سبب آن سرعت خنک شدن لایه های چاپ شده افزایش می یابد و همین امرموجب افزایش سرعت پرینت و به تبع آن افزایش کیفیت پرینت نهایی می شود.
ضخامت پرینت هر لایه در FDM بین ۵۰ تا ۴۰۰ میکرون قایل تغییراست که وابسته به دقت، کیفیت محصول نهایی نیز متغیر هست و هرچه ضخامت لایه پرینت شده کمتر و به نوعی دقت پرینت بالاتر باشد، پرینت نهایی از کیفیت بالاتری برخوردار است.
در کنار همه این توضیحات اگر بخواهیم به ضعف این دسته از پرینترها اشاره کنیم باید بگوییم که بدلیل کمترین دقت و بیشترین خطا در این دسته از پرینترهای سه بعدی نسبت به سایر پرینترها، برای ساخت قطعاتی با جزییات پیچیده زیاد مناسب نیست.
